İstanbul sokakları Şiiri - Bayram Ataç

Bir zamanlar umutla dolup taşan şehirdi
Herkese cennet gibi bana tam bir ahirdi
Sevenlere bade gibi bana zıkkım zehirdi
Hayatım yok oldu gitti İstanbul sokağında
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Dert sıraladı benim acımazsızca koynuma
Rezilden rezil etti beni kendi soyuma
İlmeği fermansız taktı acımadan boynuma
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Deniz kokusu sinmiş yaralanmış duyguma
Tüm mutsuzluk birikti gelecekteki ufkuma
Bir derman bulamadım düştüğüm kaygıma
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Çok kötü mağlup oldun İstanbul la savaşta
Ne hayallerim vardı geldiğim o ilk başta
Kendi ruhum boğuldu akıttığım onca yaşta
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Her köşesi bir hatıra benden anısı kalan
Gelip te İstanbul dan varmıki memnun olan
İnsanların hepsinde olmuş bir yalan dolan
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

İstanbul çok tepeli uçsuz bucaksız yerdi
Ya çok mutlu oluyor yada çok üzgün ferdi
Bana kara bir zindan ne cennet ne seherdi
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Geçmişim gölgesine sessizce dalıyorum
Beynimdeki hatıra ile baş başa kalıyorum
Yaşanmış tatlı bir gün mazimde arıyorum
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Martıyı seyrederken hayallerim onla uçtu
İstanbul da düş kurmak bu kadar mı suçtu
O girdabında kalmam kaçınılmaz sonuçtu
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Ne umutlar içinde gelmiştim yılar önce
Bir gün geçirmedim neşeli hiç gönlümce
Belki de kurtulurum ondan ancak ölünce
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında

Kaldırımlarında idi bir zaman ayak sesim
Şimdi her yerinde boğuluyor bu nefesim
Karaca Ahmet olacak en sonunda adresim
Bayram yok oldu gitti İstanbul sokağında
Hayalim yok oldu bitti İstanbul sokağında