İstanbul Dediğin Şiiri - Samet Meydancı

Sûkutun ortasında bir garip seyrân eder,
Yüzlerde merhamet yok, her bakış hicrân eder,
Gönlümde bir hazân var, her ân efkârân eder,
Firâkın ta kendisi bu İstanbul dediğin.

Bir zaman nazlıydı, her köşesi bir cenn’ti,
Şimdi her sokağı hoyrat ele emânetti,
Ne zarâfet kaldı, ne eski bir mânâ etti,
Kirlenmiş hülyadır: İstanbul dediğin.

Caddeler müstağnî, sîretler döner yüzün,
Sokaklar kinle dolar, silinmiş her iz, özün,
Tahammül erimişken, sabır da yok gözün,
Ne vefâ var ne huzur bu İstanbul dediğin.

İmansız gönüllerde ne haya ne ar kalmış,
Kibir ve hileyle dolmuş yürekler kalabalık,
Komşuluk ölmüş, selâm dahi lüks kalmış,
Hepsi inkâr içinde bu İstanbul dediğin.

Sûretler maskarâdır, gönül fânî olur,
Hileyle kalp nûrunu kaybeder olur,
Nefse tâbî kulak, hakikate sağır olur,
Yalandır her söz bu İstanbul dediğin.

İman pazar oldu, gönüller bomboş,
Hakkı satar oldular, avuçlar hep boş,
Nefse tapan yürekler inkarla hoş,
Yalnız para tutar İstanbul dediğin.

Aile dağ menzili, herkes kendi nefsinde,
Edep, izzet, vakâr yok bu modern zillet ilinde,
Vicdanlar kör olmuş, tebessüm sönmüş yerde,
Samet feryâd eder, lanetler İstanbul dediğin.