İstanbul Akşamları Şiiri - Muhittin Çiftçi

Bu şehrin üstüne çöken serinlik,
Gün boyu içimde uyuyan hüznü uyandırır.
Bir martı sesine karışır kalbim,
Bir yel eser, çocukluğumdan kalma bir hatıradır.

Kızkulesi tutar elinden akşamın,
Gölgesi sulara düşer, ürperir zaman.
Sanki dünya susmak ister gibi,
Sanki gönlümün en derin yeri birden ağırlaşan.

Sokak lambaları birer birer yanarken,
İçimde hafif bir ürküntü, tatlı bir sızı;
Yalnızlığın tadı mıdır bu bilmem,
Yoksa her akşam içime çöken o eski hız mı?

Ve ben, kendime durup şöyle derim:
“Ne çok şey geçer insandan, fark etmeden.”
Yeter ki bir pencere, bir de gökyüzü kalsın;
Gün eksilmesin İstanbul’un içimden…