İstanbul'a Özlem Şiiri - İbrahim Küçüker

İnsanız hepimiz…
Her birimiz, o büyük insanlık ailesinin birer üyesiyiz. Gökkubbenin altında, yeryüzünün üstünde aynı havayı soluyor, aynı sudan içiyoruz. Havasız ve susuz kaldığımızda hayatımız tehlikeye giriyorsa, eşitiz demektir.

Güneş, ayrım gözetmeden doğuyor hepimiz için; ay, ışığını kimseye kimlik sormadan serpiyor gecelerimize. Kutup yıldızı, yolunu kaybedenlere yön gösterirken ayrım yapmıyor; bulutlar, rahmetini hangi toprağa indirirse indirsin, Rahmân’ın merhametine aracılık ediyor.

Varsın birileri bizi birbirimize düşman etmeye, parçalamaya, gerilim üretmeye kalkışsın… Biz, insan olmanın ortak paydasında birleştiğimizde, gökkubbenin altında da, arzın üstünde de bütün ayrılıkları aşabiliriz.

Ne olur İstanbul…
Gel, eski günlerdeki gibi omuz omuza yürüyelim senin sokaklarında. Fatih’in emanetinde, Eyüp Sultan’ın huzurunda, Sultan Alparslan’ın, Yıldırım Bayezid’in, Kanunî Sultan Süleyman’ın izinde…

Vefa’da, 21. yüzyılın vefasızlarını ağırlayalım; Eyüp Sultan ile Vefa’yı yeniden birbirine bağlayalım.

Ne olur EY İSTANBUL! BENDEKİ SENİ, SANA KAVUŞTUR.....