İstanbul'a Kar Yağıyordu O Akşam

Sevda Aydın'a İthafen

Çocukluğumdur yağan kar benim
Bu yüzdendir sevişim
Kışı ve on iki yaşımı
Yaşım on iki gecekondu bir yaşamı bölüştüğüm
Presçi Ahmet abinin dükkânın tam karşısı
Tek katlı evlerin olduğu bir mahallede büyüdüm
İstanbul o azmanlarda büyüktü babamın yüreği gibi
Dar sokakları, boş arsaları ve patika yolların arasından
Sokak lambalarının aydınlığında gelirdim evimize
İstanbul o zamanlar ıssız ve sessizdi.
Bayram diye bir çocuk vardı mahallemizde
Benden dört beş yaş büyüktü sanırım
Ben o kış on iki yaşındaydım
Kalın cam gözlükleri, ama gözleri bal rengi
Sarışın boyu benim kadardı.
Ne zaman bakkala yollasalar bizim evin önünden geçer
Sokağa bakan evimizin camlarındaydı gözleri
Sokakta oynarken her gördüğünde beni
Mahcup utangaç hissettirmeden beni izlerdi.
Presçi Ahmet abinin çırağı Bayram
Galiba seviyordu beni.
O yıl kış sert geçiyordu yıl sanırım 1985
Mahallemiz, boş arsalar, evlerin çatıları bembeyaz örtüye bürünmüş
Aylardan ocaktı ve aralıksız yağıyordu kar
Yine böyle bir akşam okuldan çıkıp eve geliyordum
Kırmızı ekose kabanım vardı üzerimde
Hava karanlık her yer bembeyaz
Sokak lambalarında dans eden kar tanelerini izleyerek yürürken patika yolda
Birden Bayram belirdi yanı başımda
Önce korktum, şaşırdım
Sonra tanıyınca rahatladım
Nede olsa mahallemizin çocuğuydu bayram.
Hiç konuşmuyor sadece yürüyorduk göz göze hiç gelmeden
Ve sokak lambalarının ışığında dans ediyordu gökyüzünde kar taneleri
Ve biliyor musunuz hava soğuk değil, üşümüyordum.
Eve yaklaştıkça tedirgin olmaya başlamıştım
Ya birileri görürse yan yana
Ya babama söylerlerse
Ya bayramla adımı çıkarırlarsa.
Durdum…
Durduk…
Yüzüne baktım…
Yüzünde tebessüm elleri ceplerinde başını salladı bal gözlü bayram
Yolun bittiği yerden diğer sokağa girdi, karanlığın içinde kayboldu
Yıl 1985 yaşım 12
İstanbul’a Kar yağıyordu o akşam
İstanbul’a ar yağıyordu o akşam

29.01.2025 – Sebahattin Abi