İsmiyle Müsemma Şiiri - Slovakyalı Salya ...

Ben sana,
bir fikrin delik deşik ettiği kalbimle değil,
bir kalbi boğmaya yeltenmiş fikrimle veda ettim.
Yani ki, kaçaradımlık yoktu bu işte.
‘Taammüden’ bir yürüyüştü sana doğru
ve senden uzağa.

Tartılmamış bir öfkenin içindeki
ismiyle müsemma bir çekirdek.
Ölçüsüz suskunluğunla o gürültüde büyüdün.
Kendi iç sesinden bile uzak,
orada, öylece ve en çok;
bize oradan seslendin.
Ve ben, duymadım demeyeceğim;
duydum.
Yalnız, yeterince işitemedim.

Tüm erdemlerini tek tek dizdin rafa,
bana uzanan kalıntıyla da övündün.
Ben sesimin, sen suskunluğunun kanatlarını yırttık,
Fakat uçamadık;
“Yeryüzüyle alacaklıydık.”

Hayatla pazarlık etmeyi reddetmiş bir adam,
hep bir şeyin kıyısında durdun:
ne tam içinde ne de dışındaydın.
O yüzden sana yaklaşmak,
sana değil,
olmadığın bir yerin ağırlığına katlanmaktı.

Gözlerinin ucunda uzak ve hoyrat bir uğraşın izleri,
sesinse, bir suikasttir kendi itirafına
pek davetkardır,
yenil tarafıma.
Aklın zırhını kuşanmışsam da, bildim:
kendime yenik düşmeden
zafer benim, diyemezdim.

Sen,
çehresi tamamlanmamış bir niyet gibiydin.
Filizlenmiş tümcelerin gövdesinde
yaşanmamış bir hayat kadar sendin.
Ve ben,
seni yaşamadım demeyeceğim,
yaşadım.
Yalnız, amelinde yer etmedim.

Bir ihtimalin gölgesinde uzun otururken
bir ihmal kadar gömdüm seni içime,
içini kavurmalı ama dışını yakmamalı.
Bu senkronize mânâ,
Bu adsız yaşanılan,
tarafını seçmeden katlanılan;
bir tür ‘zemherir’ bu
kastı soğuk, aslı yakan.

İçimi ısıran sözceler çoğaldığından şimdi,
bozulmuş bir yemin gibi oturuyorsun hafızamda.
Adına yüz çevirmiş mevsimlerin
hiçbir takvimde yer bulamayan günü gibidir,
bir eşik sanki durur hâlâ aramızda
Ve senin,
“eşiğinden geçip adım attığın her oda,
şenlenir gibidir.”

Hafifletirdi geçecek seneleri okunmak,
belki her halini görmüş kadar olmak.
Zamanın tanıdık bir yerinde durmuş saatin
ki ben, sana geç bile kalamadım.
ne de olsa,
hiç başlamayacağa’ geç kalamazsın.