İsmini veremediğimiz Şiiri - Demirci Ahmet

unuttum benliğimi kaldım
isimsiz,
kaç ömür geçti kaç bahar,
karanlık odamın duvarlarına
aktı gözlerim sessiz sessiz
gecelerde sensiz,
bir şeyler vardı aramızda
gelince bir araya gözlerimiz
ismini bile bilmediğimiz.
vardı bir şeyler tutan ayakta
baktıran bizi aynı dünyaya,
bilmeden,
yakarışlarda semaha,
dilde isimlerimiz
düşünmeden her kelimede
kırılmadan kalplerimiz,,,
kaldı zaman şimdi bensiz
ben zamanda sensiz,
gözyaşlarım kimliksiz.