1988 yılında Trabzon'da doğdum. Şuan Diyarbakır'da fen bilimleri öğretmeni olarak görev yapıyorum. Şiir yazmak ve okumak hayatıma renk ve anlam katıyor.
Adı yok gecenin.
Dayanılmaz kâbusların celladı; uykusuzluk…
Göremediğin bir şey o,
Başka adı yok çünkü; karanlık
Korkutan bir sessizlik hep o.
Ve acıtan bir gerçek; yalnızlık…
Biz olamayız.
Sen gündüzün karanlığı,
Ben gecenin aydınlığı…
Sen güneşin soğuğu,
Ben rüzgârın kurağı…
Sen sabahın bayatlığı
Seni yalanlarımla boğamam,
Çünkü sen benim dünyamda yaşayamazsın,
Ben üstüne basılmış bir yılan gibiyim,
Belim kırık, yaralı, kıpırdayamaz…
Ama yine de zehirli bir yaratığım.
Sense bir gelincik gibisin,
Ey bahar, bu nasıl bir güneş!
Isıtmıyor içimizi hiç.
Hani gölgesinde oturulan çınar yaprakların?
Mevsim beli kırık gelmiş,
Ensesinde bir güz belirmiş.
Yapraklarında küçücük tırtılların vardı.
Hadi gözlerine götür beni.
Saçlarını ip yap boynuma dola.
Sonra öyle bir dokun ki bana.
İçimdeki ölüm korkusu gitsin.
Öyle bir dokun ki ama,
Kanım ayaklarımdan çekilsin.
Haykırış, her defasında haykırış,
Ve sana yakarış…
Ne bir isyan ne bir itiraz
Ne de bir sitem sana.
Yalnızca bir şikâyet…
Yanılmışlığımı,
Sıyrıldık bir hayattan ne kadar acıtır ki sevmelerin yangını
Sevemediğin bir karaktere dönüşürken geceleri hüzünlerimiz.
Elleriyle umudu eken bir işçinin aç kalan çocukları kadar
Bir kadere düşmüşüz yaşamaya mecbur olduğumuz.
Sahiplenemediğimiz duyguları sarmışız başımıza
Ne yangınlardan çıktık da nefessiz kalmadık bu hayatta
Bu bahar da seni sevdim,
Her geçen baharda olduğu gibi.
Sevdanın bana küstüğü gibi
Tabiat da bahara küsmüş.
Ne bir yaprak bırakıyor dalında ağaçlar,
Niçinler içinde bir hiçe düştüm.
Gözlerinde son kez tutulduğumda
Sende yandım, sensizlikte üşüdüm.
Yokluğunu her hatırladığımda
Niçinler içinde bir hiçe düştüm.
Son kurşun bu yediğim
Ve sen son katilim…
Ellerimden akıp giderken zaman,
Şuan son umudumun son bulduğu an.
Ölmek ne acıymış böyle yaşarken,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!