Bir gün bir defterin hayatımı değiştireceğini hiç düşünmemiştim
Elime sadece bir kitap değil yüz yılın sessizliğini aldım
O gün eski bir sokağın köşesindeki küçük sahafın kapısını ittim
Kapının üzerindeki çan yorgun bir sesle çaldı
Dışarıdaki bütün gürültü sustu içeriye yılların biriktirdiği sessizlik sinmişti
Gece defteri masanın üzerine koydum
Evin sessizliğinde kalbimin sesini duyuyordum
Lambanın sarı ışığı bordo kapağın üzerinde geziniyordu
Tarlaya ekmişim bir darı
Bize bal yapmaz bu arı
Elimle dokudum bir halı
Neyleyim seni dünya malı
Sokak lambalarının altında ince bir sızı gibi yağıyordu yağmur. Her damla gökyüzünden değil unutulmuş kalplerden düşüyordu sanki. Kaldırımlar, yılların yükünü taşıyan eski bir kitabın sayfaları gibi nemli ve yorgundu.
Elif elinde yıpranmış bir şemsiye ile ağır adımlarla yürüyordu. Bu şehirde yıllar geçmişti ama hiçbir sokak ona yurt olmamıştı. Her köşe başı tamamlanmamış bir cümlenin boşluğu gibiydi; eksik bir ses eksik bir yüz, eksik bir bakış.
Yağmurla yıkanmış bir bankın önünde durdu. Bankın tahta sırtında silik harflerle yazılmış bir cümle vardı: “Beni hatırla Belki de o yazmıştı, belki de unuttuğu biri Çünkü bazı acılar silinmezdi, yalnızca sessizce taşınırdı.
Gönül bir aşk ile yanar, tükenmez geceler boyu
Ne mehtâbın ne yıldızın söner hicrânla huyu
Baharda güller açsa da yüzünle kıyas olmaz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!