Islandım Şiiri - Abdulhamit Bilimsel

ISLANDIM

Bir aşkın uzak kalmış busesi gibi, hicranın kollarına sarılmış;
Usulca yüreğinin tenhasında serince kıyamet sofrasını;
İlk sorgunun sualini çekince bir ahh derinden;
Varınca dilin suretine yutkunarak kifayetini bildiren;
Utangaç bir suretin gözyaşlarıyla ıslanarak yüreğimi serinlerdi.
Belki de paylaşmak korkaklıktı söyleyememek gururdu;
Ve ikisinin de arası hep açıktı; hükmü hep başkasında aramaktı yakışan;
Ve aşk belki de hep başkasında aradığın mükemmellikti;
Sadakatin, şefkatini unutmuş gibi, teslim olunca yüreğinin boşluğuna;
O zaman anlarsın ki pek de ehemmiyeti yokmuş ardına düştüğün ulaşılmazların.
Kocaman yalnızlıklar sarar seni gecenin bir vakti.
Varsa elinde bir sigara çekince yalnızlığı ta ciğerlerine kadar;
Ve her müziğin ahengi eşlik edemez ki;
Her üstat seni anlatmış olamaz ki, ancak üstüne alınırım artık belki;
Sonra gözlerin nemini alınca yavaş yavaş ve anlarsın ki uzak kalmış bir hayaldir artık yaşanacaklar.