Islak Sokak Şiiri - Zeynep Oruç

Hiç sormaz mısınız kendinize?
Bir zamanlar gözlerime şefkatle bakan bu gözler
Şimdilerde neden hissiz bakıyor diye
Değerim bu kadar mıydı demek yerine yürüdüğüm yola bakın
Hissiz bakan gözlerin öncesi acıdır,
Yangındır, yaradır...
Bu kadar yaralayacak ne yaptım diye düşünmez misiniz?
Dost derdi bana, beni yakacak ateşe benden önce atlar dindirirdi diye,
Yaptıklarım bu insana nasıl yaralar açtı demez misiniz?
İşte sorularınıza tek bir cevap var ellerimde
Can dediklerimi içimde masum çıkarmayı çok istedim,
Çok denedim...
Ama bir sebep bulamadım yapılanlara
Kanamayı bir an bile bırakmamış yaralarımı yabancı ağızlardan dinlerken sonlandı dostluğa umudum
O yabancıların yaralarıma dokunmasına fırsat bırakan can dediğimdi.. aşamadım.
Bazı suçların affı olmamalı dedi içimden biri
Olmadı da..
Tekrar gel deseydim hayatıma,
Ne olacaktı?
En büyük acıma saygısı olmayana nasıl güvenecektim
Şimdi gözlerime bakarak ağlasan kaç yazar
En fazla içimde iyi bir insan olmak isteyeni üzersin
Seninle dost bağı kurmuş olan bene nasıl affettireceksin kendini
O kırıkları nasıl saracaksın
İyiliğimi düşünmeden ettiklerini nasıl unutturacaksın
Düşmanım yapsa bu kadar komazdı be eski dost
Şimdi yoluma uğrama da
Senin dizinde ağladığım günler yakmasın içimi daha fazla
Bırak unutayım seninle ilgili her şeyi
Seni affetmeye çalışan beni öldürebileyim artık,
Bırak..
Benden uzakta iyi ol,
Dokunma daha fazla dağlamak istediğim yaralarıma.
Bensiz uğramayacağını söylediğin ıslak sokaklarda yürü sen doyasıya,
Bende yürüyecek adım bırakmadın ne de olsa..