Isırgan Yanığı Şiiri - Fatma Leyla Deniz

akşamın eteklerine dolanmış
sarhoş bir gece
yalpalıyor camlarda
ortalığı karartarak
ve bir çocuğa yapışmış
soluk soluğa koşuyor
çığlığı arkasına alarak
kaçıyor aydınlıktan koyu maviye
daha koyu kuytulara saklanmak için

kaçarken bilmiyor
ayaküstü bir uyku
dinleniyor yosunda
acıya talimli aya sürgün
gece taşmak üzere içinden

geceyle büyümüş
ısırgan otları
gölgeme değdikçe yakar
bu gölgekâr inlemeye başlar ışıktan
sessiz bir yağmur başlar içimde
debisi yüksek bir hüzünle
bir dağ başı yalnızlığı ararım
bulamam sesimi yanımda bile
ne zaman yavru ağzı olsa güneş
ısırgan yanığı gölgemi anarım