İsimsiz Şiir Şiiri - Hüseyin Erdinc

İsimsiz Şiir

Yarısı kalmış bir bardakta bekleyen rakı gibiydi dudakların;
İçsem bitecek,
İçmesem bir başkasının…

Bodrum’un en sessiz gecesinde kalmış bir bakış gibi,
Yüzüme çarpıp geçen bir an,
Sanki zamanı ortasından kıran bir suskunluktu senin gidişin.

Bir masa vardı o gün,
İki sandalye,
Bir sen vardın,
Bir de artık olmayan ben.
Rakı masasına serilmiş bir ayrılıktık biz;
Bir yanda mezeler,
Öbür yanda konuşulmayan cümleler.
Zeytinyağında yüzen acı biber gibi yanıyordum,
Ama kimse fark etmiyordu.

Sen, yaseminle karışık bir yaz akşamıydın.
Sana yaklaşsam sarhoş olurum,
Uzaklaşsam ayılırım.
Ve ben sarhoş kalmak istedim,
Bütün Bodrum ayılmaya çalışırken.

Deniz kıyısında yürürken ayak izlerimiz karıştı;
Hangisi senin,
Hangisi benim — bilemedim.
Ama seninkiler daha çabuk silindi.
Benim izim kaldı taşlarda
Ve her dalga geçerken usulca söyledi adını.

Bir martı çığlığı böldü suskunluğumuzu.
O anda anladım:
Bana ait olmayan bir vedanın eşiğindeydim.
Sen çoktan gitmiştin aslında
O masaya otururken bile.
Ama ben,
Gidenleri gözünden tanıyamayacak kadar aşıktım.

Bodrum geceleri sıcak olur,
Ama sen gittiğinden beri
İçim hep üşüyor.
Ne battaniyeler yetiyor ne rakılar
Ve hiçbir dost lafı
Senin susuşunun yerini doldurmuyor.

Ben sana dair şiirler biriktiriyorum şimdi;
Hepsi okunmamış,
Hepsi yakılmamış.
Birinin başında sen varsın,
Birinin sonunda ben.
Arasında ise sadece sessizlik.

Taş sokaklarda yankılanıyor adım;
Her adımda biraz daha az sen,
Biraz daha fazla ben kalıyor.
Ama senin bıraktığın boşluk,
Her köşede başka bir hatırayla doluyor.
Aynı kafenin önünden geçerken,
Bir garson gülümsüyor:
“Yine yalnızsınız…”
Ben de gülümsüyorum,
Çünkü senin adını hâlâ söyleyemiyorum.

Bir gün daha başlıyor Bodrum’da,
Güneş denize selam verirken
Ben gölgene selam veriyorum.
Kahvaltıda zeytin var, peynir var,
Ama en çok eksikliğin var masada.
Her lokma boğazıma takılıyor,
Her yudum seni anıyor.
Ben seni bir çay bardağında unutamadım,
Sen beni bir kadehte bıraktın.

Kalabalık sokaklardan geçiyorum,
Ama içim hep tenha.
Herkes kendi derdine yürürken
Ben senin hatırana takılıp kalıyorum.
Sanki adım adım izliyorsun beni bir yerden,
Ama yüzünü hiç göremiyorum.

Bir gün,
Yine aynı bara oturdum.
Garson sordu:
“Ne alırsınız?”
“Sen ne içiyorsan onu,” dedim.
Kendime ait bir tadım kalmamıştı artık;
Sen ne bıraktıysan oyum.

Saat gece yarısını geçmişti.
Gözlerimi denize çevirdim.
Bir sandal geçiyordu uzaktan.
Belki içindeydin,
Belki de ben her sandalda seni görüyordum artık.

Sen gittin,
Ama adın kaldı duvarlarda,
Tenin kaldı rüzgârda
Ve o gece…
O gece kaldı içimde bir sis gibi.

Ben sana şiir oldum,
Ama sen beni hiç okumadın.
Ben sana yol oldum,
Sen hep başka yöne yürüdün.
Ben sana “kal” dedim gözlerimle,
Sen “hoşça kal” dedin sessizce.

Geceler uzun,
Ama sensiz daha da uzun.
Bir şiiri baştan sona okumak gibi sensizlik;
Her dizesinde sen varsın,
Ama sonunda yine yalnızım.

Begonviller sarıyor duvarları,
Ama içime çiçek açmıyor artık.
Bodrum güzel,
Ama ben değilim.
Bodrum’da deniz var,
Ama senin gözlerin yok.
Ben o gözlerde boğulmaya alışmıştım.
Şimdi karada yaşamak zor geliyor.

Belki bir gün döner misin diye
Aynı masayı hep boş tutuyorum.
Aynı sandalyeyi çekmiyorum,
Aynı kadehi doldurmuyorum.
Ama ne sen geliyorsun,
Ne de zaman eskisi gibi akıyor.

Hüseyin Erdinç’in dediği gibi:
“Mektuplar bıraktım rüzgâra,
Üzerlerinde adres yok.
Zarfın içinde sadece suskunluk,
Ve suskunluğun içinde ben.”

Ben de öyleyim işte,
Adrese yazılamayan bir bekleyişim.
Gönderilmeyen cümlelerde
Sana her gün yeniden susuyorum.

Rüzgâr yine esti bu gece,
Tuz kokuyor,
Hatıra kokuyor.
Ve ben,
Yine senin adını koydum her esintiye.
Bir yudum daha aldım,
Biraz daha sen oldum.

Yarısı kalmış bir bardakta bekleyen rakı gibiydi dudakların;
İçsem bitecek,
İçmesem bir başkasının…
Ve ben hâlâ o bardağın başındayım:
İçmeden,
Terk etmeden,
Sadece bakarak yaşlanıyorum.
Hüseyin Erdinç