İsimsiz dört Şiiri - Leyla Şimşir

her sabah saat beşte asmaya götürüyorlardı beni
kimisi yeni uyanmış
yeni uyuyor bazısı
günaydın der gibi cıvıldayan kuşlar
bana sela okuyor sabah ezanından ve imamdan önce
hayyalesselah hayyalesselah

ötme bülbül karga daha kahvaltı bile etmedi
ya beni niçin gerdiniz çarmıha
asın vurun kesin yakın ama germek niye?
isa değilim
kimsenin günahının acısını ben çekemem
çektiğim acılar ve fotoğraflar
hem yalan hem siyah beyaz hem de bazısı yanmış

fotoğraflar da gülecek ve ömrümüz uzayacak
çocuklar seksek oynarken çizgiye basmış
çizgiye basılmış ve sınır geçilmiş
artık mutfaklarda pişen biberlerin kabukları da yenecek
anneler şaşkın
anneler üzgün
anneler dehşet içinde
oğulları ölmüş ve mezarı devlet gizinde
cumartesiler artık bir meydan dolusu insanız
ağzımızda biberler kabukları sınırlar aşıyor

neler oluyor ölenlere
topraklarında biten çiçekler yaşamın canını mı sızlatıyor yani?
dokuz canı var denmişti
sekizini komşuya verdik tabak boş gitmez diye
porselenmiş ama soğumasın diye üstüne peçete örtmüşler hani
komşu kızı da nasıl serpilmiş pek güzel
bizim oğlan askere gitsin alalım bu kızı

oğlan askere gitti
oğlan büyüdü tahsil de sahibi
oğlan evlenecek yaşta
ama oğlanı sabah beşte astılar
bense meryem. bir oğul doğurmadım. adını isa koymadım. bense meryem. tüm günahların kefaretini çekmeyeceğim.
“eli, eli, lema şevaktani?”
tanrın seni terk etmedi ve darılmadı da.