İsimsiz Bir Son Şiiri - Hasan Kayaalp

İsimsiz Bir Son

Adı yok, yüzü yok,
Sonsuzluğun koynunda kaybolmuş.
Bir hikâye biterken başlar başka,
Ama kimse duymamış adını.

Zaman yıpranmış, mekan çökmüş,
Bir nefes daha atılamaz artık.
Karanlıkta sessizce sona eren,
İsimsiz bir son var burada.

Hiçbir göz görmedi bu vedayı,
Hiçbir kulak duymadı son çığlığı.
Ve böylece unutuldu gitti,
Karanlığın kucağında, isimsiz bir son.