İsimsiz Şiiri - Geceye Ait

Marjinal bir şiirin son kıtası,
Ait olmadığı sokakların müptelası,
Duvarlara kazınmış bir çığlık sesi,
Kendine bile yabancı kalmış bir asi.

Rüzgârla savrulan gecenin pası,
Çıkmaz sokakların dudaklarında isyan,
Her köşe başında unutulmuş bir hayal,
Ve yine dolmakta ciğerlerime katran.

Gölgem düşüyor zamansız kaldırımlara,
Ne geceye aitim ne de sabahlara,
Meçhul bir köprüaltında gelip geçmiş ömür,
Ne evime sığabildim ne de sokaklara.

Kader çarkına hapsolmuş ruhum,
Döner durur ben hep aynı yoldayım,
Her adımımda biraz daha derine,
Her nefesimde biraz daha ölüme.

Sönmeye mahkum şehrin ışıkları,
Yanmaya mahkum bitap ciğerim,
Bir okyanusta sûkuna aldanmışım,
Pençesinde yosun tutmuş bedenim.