İsimsiz Şiiri - Selim Düzyol

Hudutsuz gecemi ölüm sarmış,
Ani sancılar ile uyandım.
Ve serzenişteyken haykırdım,
Haydi düşler kuralım ve yıkalım şu kubbeyi,
Ah ne uzak bana şuan rüya saçlı sevgilim,
Ey kuşlar haydi evlilik kurbanı olan bahtsız annelerimizin göz yaşları ile ve yorgun babaların kederleri ile kıyam edin,
Bırakın ahmakça uçmayı,
Hem size kim uçun dedi.
Görmez misiniz binlerce umut harlanan bir ocağa düştü,
Gözlerimi kapadım ve bir dünya yarattım.
Yeryüzüne binlerce umut ektim.
Ellerimi uzatsam yakalayacaktım bir kaç ışık hüzmesi.
....
Kadim dağlara gün doğmaz bilmez misin?
Derler ki;
Tanrı ilk günah işleyebileceği bir dünya,
Ardından ademi yarattı.
Ümitlere gün doğmaz bilmez misin?