Işıkla Konuşan Şiiri - Poyraz Özbey

Ben seni bir rüyada tanıdım—
ne adın vardı,
ne gölgen.

Sadece bir ışık gibiydin,
ve ben konuşmayı öğrendim o ışıktan.

Bir taş bile sever bazen,
üzerine düşen yağmuru.
Ben de öyle sevdim seni:
geldin, aktın, gittin—
ama içimde hep ıslandın.

Bir harita aramadım hiç.
Çünkü sen neredeysen
orası hep vardım demektir.

Zaman dursa, dünya susa,
tek bir şey kalırdı geriye:
Senin gülüşün.
Ve ben ona “evren” derdim.