Işık Ve Döngü Şiiri - Önder Boynukara

gözün gördüğü ışığın yansıması
asıl olan ışık

I

hayat bir döngü,

Bir su damlasıyken
Bulut olup yıldızları seyre koyuldum
Yakamoz parıltısına aldanıp deryalara karıştım
Coşkun akan bir ırmak gibi, dağlar dize getirdim
Ama yitip gittim bir karıncanın avuçlarında

Sert bir kayayken toprak olup
Bağrımda yaban çiçekleri yetiştirdim

II

Yaşamın her aşamasında vardım
Ve her şeyde bir parçam

Buğday tanesiydim
Evrenin meyvesi
Adem babandan emanet
Börtü, böcek nafakası
Nasırlı ellerin hasadı
Gözün nuru
Topraktan beynine yürüyüp
Sevdaları, umutları besleyen
Biraz daha fazla tıkınmak için mideye
Uğruna cihan savaşları verilen

Samanyolunda sönük bir yıldızdım
Zamanın başlangıcından beri yanan
Milyonlarca ışık yolu uzaklıktan
Süzülüp geldim, yol yorgunu,
bırak gözlerinde soluklanayım
bırak hasretim sönsün teninde
yabancısı değilim kollarının
ayrılalı kaç zaman geçti bilinmez
seni aradım her bedende
karanlık kuytularda abı hayat misali

III

Ne sen vardın nede ben aslında
Gönlünü kaleme açmış bir kağıt misali
Yazanın bizi yazıp çizmesini, bekliyorduk,
Hikaye idik, printerın çıktısında

Var olmaya çalışıyorduk Çilingir sofrasında
Taşınırmıydık farklı aleme
Yoksa bitermiydik şişenin dibinde

Düşüncelerde gizliydik
Zorlu ve yorucu bir günün getirisi
Deliksiz uykularda,

Kusursuz bir ol’a kalmıştık