Işık Şiiri - Ahmet Harun

ölümün kokusu
takip ediyor beni...
karanlığın içinde
delicesine koşturuyorum
hissediyorum
arkamdan uzatıyor kollarını
koca bir girdap...
ayağım takılıyor
lanet olası bir insana
düşüyorum...
yaklaşıyor,
göremiyorum...
kokusu burnumda
tek adımlık mesafe
son anlarım artık
destek arıyorum
yok...!
sonra, sonra
bir ışık...
karanlığın, ölümün
içinden çekip alıyor
yükseliyorum,
gözüm kamaştı...
nefes alamıyorum,
ışık her yanı sarmış...
ölüm arkada kaldı
diye düşünüyorum.
derken bırakıyor ellerimi
düşüyorum...
karanlığın içine doğru,
o koku...
o ölüm...
salıverdim kendimi
umursamadan...
yalnız o ışığı hatırlıyorum
ışık...
yandı ve söndü
bir an için...
belki de rüyaydı...
bıraktım ve gidiyorum.