Gözlerin şehrin iki ucu;
suskun bir akşamın ince telaşıyla
düşer omuzlarıma.
Münzevi kamerin altında
ben orada yaşarım:
uykuya küsmüş kirpiklerinin
gölgesine sığınarak.
Oruç gibi tutarım seni;
sahurumda özlemin,
iftarımda hasretin.
Ve bilirim;
her gece biraz daha yaklaşır ışığın,
ne sen gelirsin tamamen
ne ben gidebilirim senden.
Kayıt Tarihi : 22.11.2025 10:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!