Işık... Şiiri - Hatice Ersan

Birden bakışların donuyor uzaklarda
Bir yerlerde saklı tutuyorsun benliğini
Ya gizemin gerçek incecik tevazularında
Ya da herkes gibi olan kandırmaca peşindesin
Bazen öyle dayanılmaz bir sevecenlik saklarken sözlerin
Bazen de yanlış anlaşılma kırılganlığında tutsaksın
Neden her daim başımıza bu gelmelidir sanki
Bir şeylerde ceza, bir şeylerde ödül tadında
Sen bozulmadan kalabilen nadir birisin şu hayatta
Ama aldanmışlığın ilk değil son da olmayacak böle giderse
Acımasız duygular pençelerini geçirmiş bak
Senden geride kalanları götürme derdinde yine dövünüyor
Artık kalk ayağa ve adın gibi bir ışık yak
Bu sefer tabuların altında ezilmesin yüreğin
Belki de seni gerçekten tanımadım doyasıya
Belki de yerine oturttuğum kişiliğe bu sözlerim
Arkadaşlığın daim olur inşallah tazeliğiyle besler bizi
Tutunacak dal kalmamışken okşar yüreğimizi
Sitemli olmasam da pek memnun sayılmam hayattan
Neyi isteyip neye dur dediğime karar veremiyorum artık
Sanki hepimizin hayatı konmuş çalıyor bir kayıttan
Ne denli homurdanmalar beslerse beslesinler
Bir tek sana dokunamayacak inan bu gidişat
Seni görünce iyimserliğin özlemi daha da artmakta
İçimde derinlere saklanmış öfkeler bile utandırıyor beni
Senin ışığın bendeki sorulara yanıt olsun
Bileyim ki hasretini çektiğim anlayış uzaklarda değil artık….