Işığın Menzilleri (1) Şiiri - Şerife Gün ...

Ne yana dönsem izim, ne yana baksam hicrân,
Yokluğun bir kış gibi, üşüyen bir can oldum.
Hayata dokunurken eğildim hep yel gibi,
Kendi içimde birden, savrulan zaman oldum.

Karanlık bir ilmikti, çözülmeyen geceden,
Bir nidaya muhtacım, susmuşken her heceden.
Düşlerimi örerken kalbimden ve içimden,
Terk edilmiş bir tende, yitip giden kan oldum

Yürüdüm gölgemde ben, ne ben kaldım ne gölge,
Bir akşam çöküşünde kayboldum gizli tende
Kelimeler yetersiz, söylemek zor bu halde,
Kendi kendime susan bir an da lisân oldum.

Sükûta büründüm de gizledim tüm özümü,
Kalbimde saklı kalan binlerce kör düğümü.
Sessizlikte gizlidir, kalpte açan çözümü,
Nefsin içinde yanan bir kara vicdan oldum.

Çözülmez sandığımız her düğümde bir sır var,
Şol kalbime dokunan her acı da bir nur var.
Gerçekle yüzleşince hayal bile bana dar,
Yıkıldıkça yeniden yeni doğan can oldum.

25.07.2025