Yanan ağzıma üflediğin gibi
Gönlüme de üfle anne!
Ateş, dilden kalbe düştü anne!
Kanayan dizime koyduğun pamuğu
Gözlerime dokundur anne!
Kan, gözyaşı olup aktı anne!
Ben miydim
Aklın iplerini salıp
Ruhuna söz geçiremeyen
Sessizliği büyütüp
Karanlığı teselli eden
Ravilerin dilindesin sanki
Her mecliste adın çalınıyor kulaklarıma
Yoksa ben mi hülyadayım
Bütün kelimeler seni mi hatırlatıyor bana
Şairlerin kalemindesin sanki
Gösteriş düzenbazlığının ortasında
Sahici görünen kılıfların ardında
Sahte kelimeler sofrasında
Bir damla samimiyete muhtacız
Kara bağlamış kalpler diyarında
Sabreyle dedi bülbül
Elin kolun bağlansa da
Ruhun son demlerini yaşasa da
Ahdin vefasız kalsa da
Payına düşene sabreyle
Harama uzanmasın ellerimiz
Gözüm gözüne değsin kâfi
Dört yanımızı sarmasin şeytan
Bir melek olsun, o da sen ol kâfi
Öyle bir doğdun ki günlerime
Güneş kıskandı
Öyle bir ışıldadın ki gecelerime
Yıldızlar utandı
Şimdi senle karışık sevinç yağıyor üzerime
Sırılsıklam oluyorum seninle
Savrulmuş muydu parça parça
Bir inilti mi kalmıştı geriye
Sahi nereden geliyordu bu ses
Kulağımı dayıyorum göğsüme
İçime kaçan boşluğun uğultusu
Ya da geriye kalan boşluk
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!