İrite Şiiri - Bahri Deli Tanık

Kendim çıkmaya uğraşır ekeceğinden.
Ve arar durur kök salmaya verimli bir toprak.
Öteki ise bakar, kınar bakışlarıyla.
Didişir özü ile insanın, yeknesaklık tesellisi...
Durur durağanlığın başşehrinde, yadsır.
Cezası oturak yoksunu odalardır buyruğuna başkaldırının.
Yalnızlık tokadıyla diker insanı ayağa.
Özünde güç bulur,
Dimdik bir ağaç gibi.
Muradı kanıksanmışa itaat o serüvene serkeşin.
Yalnızlık tokadıyla insanı eğer.
Özüne döner,
Eğik bir fidan gibi.