İrfan Şiiri - İrfan Görgün

Diyarbakır surlarından
Diyarbakır’a baktı İrfan
İki damla gözyaşı yuvarlandı yanaklarından
Hatırladı surlara ilk çıkışını
Annesine karşı ilk gelişini
ilk isyanını
Ve evden ilk kaçışını

Tutamadı çağlayan göz yaşını
Aldı eline dert ortağı yaralı sazını
Döküldü hüzün kokan yüreğinden
Geçti geçmiş zamanın acı dolu tünelinden

Birbir geldi gözlerin önüne bir şerit gibi
Dicle’nin hüznü kederi,çaresizliği, fakirliği
Arkasında bıraktığı yarı aç yarı tok Fırat’ın perişanlığı
Ayrılırken yetim Berfin’in yalvarışı

İsyan bayrağını çekmedi hiç bir zaman İrfan
Kabul etti Allah’tan olduğunu hayır ve şerrin

Baktı hep sevgiyle
Onu gurbet ele düşüren kara kaderin cilvesine
Katlandı vatan hasretinin çilesine
Yandı binlerce kez
Gurbete boşu boşuna çürüyüp giden asi gençliğine

İrfan GÖRGÜN