Rahmetti, güz yine;
Döktü yapraklarını girye ile.
Yaprakları bir nevâ ve al al,
Bir o kadar da sessiz ve âlâm.
Getirir aklıma her yel,
Aşkınla yandı gönül, sabırla sustum ey yâr,
Sükûnet bir fazîlet, yanarken bile kâr.
Gamınla kışa döndü içimde her bir bahar,
Lâkin vakar gerek — ne ağlasam, ne feryâd-ı zâr.
Ey mâh-ı nazlı, gülzâr seninle güldü bir an,
Sükûtla savrulur rüzgâr, içimde bin figân,
Ormanda yankılanır, her dalda bir hicrân.
Dökülür yapraklar, kokunla dolar cihân,
Tarçın gibi tüter gönül, sensiz perîşân.
Kıştı gönlüm, sustu sesim, yâr çekildi elimden,
Bir vedânın sessizliği çöktü soğuk gecemden.
Ne bir söz, ne bir bakış; dondu her an hatırda,
Sanki zamân bile üşür, kaldı her şey hatıramda.
Sonra bir sabah... bahar gibi bir gülüş dokundu yüreğime,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!