İpek saçlıya mektup-4(bozkır ezgisi)

İPEK SAÇLIYA MEKTUP-4
(bozkır ezgisi)
Kalem benden utanır
Kağıt senden utanır
Bu aşkı hiç görmemiş
Name dünden utanır

Ne vakit firar etsem kendimden yerli yersiz
Bir kurdun izi varır menzilin çatağına
Yıldızlar yürür mü hiç yarine sırt dönerek
İntihar hevesiyle ölümün yatağına
Hayalin ayan beyan tuğların gölgesinde
Yürüse ay tutulur gönlümün otağına
Toyuma düşer cemre kopuza söz dolanır
Ellerim göğe kalkar gözlerim buğulanır

Hece benden utanır
Uyak senden utanır
Bu aşka ram olmayan
Şiir dünden utanır

Toz tutmuş arzuların gemini kırsam şayet
Şahlanıp küllerinden kardelen gibi açar
Kuşatsam yazıtları en muhkem kalemimle
Savaşan mısraları zihnimi delip geçer
Bir zafer esrikliği çöker bütün ruhuma
Şiirler senden doğar şarkılar benden göçer
Nevruz gibi gelirsen Çayır çimen harlanır
Ellerim yağmur kokar gözlerim baharlanır

Beste benden utanır
Güfte senden utanır
Bu aşkı tanımamış
Şarkı dünden utanır

Kor çığlıklar içinde buz keser sessizliğim
Her gece mavi göğün göğsüne yaslanırım
Bir bozkır ezgisine sırdaş oldu umudum
Usulca yele karşı adını seslenirim
Vakit güne çalmadan bıçak gibi parıldar
İlk ışıkla çekilip kınında paslanırım
Bilemezsin içimde ne hoyratlar derlenir
Ellerim nasır tutar gözlerim kederlenir

Fatih Kocatepe