İntihar Mektubu Şiiri - Yusuf Bozkaya

Gün doğmadan doğuyor bu şehirde hayat.
Bu şehrin akşamı sabahından da bayat,

Gün doğarken giriyor ışık karanlık odama.
Hayaletler geçiyor sanki o damdan o dama.

Çok sessiz ve karanlık bu uzak şehir,
Tek güzelliği ise ortadan geçen nehir,

Sessiz ve sakin hiç yok ki neşesi.
Şehrin tek neşesi nehirdeki kuş sesi,

Geliyor dostların birinden bir hatır mektubu.
Unutulur vefa dostun kalır mektubu.

Bir nebzede olsa seviniyorum lakin
Bu karanlık şehir çok sessiz ve sakin.

Bezen yeniyor beni içimdeki insan.
Konuşuyor benimle ama farklı bir lisan.

Gözyaşı döküyorum tufanlara denk.
Arıyorum hayatta tatlı bir ahenk.

Hayat artık bunaltıyor sıkıyor beni,
Unutturuyor içimdeki her şeyi ve seni.

Tek bir kurşun ile altıpatlar elimde.
Ve son sözüm Kelime-i Şahadet dilimde...

12–10–2007