İntihar Eden Memurlar Görmediğimiz Yükler

#Bir Söz, Bin Yankı;
Bir üniforma, insanın acısını gizleyebilir ama yükünü hafifletmez. Görünmeyen yaralar, bazen en ağır silahlardan daha sessiz öldürür.

Silahlı genel kolluk kuvvetleri... Yani polisler, jandarmalar, bekçiler... Her gün önümüzden üniformalarıyla geçip giden, bazen bir olay yerine koşan, bazen yol kenarında nöbet tutan insanlar; ama o üniformanın altında ne taşıdıklarını çoğumuz merak bile etmiyoruz. Sonra ansızın bir gün bir haber düşüyor gündeme: “Bir kolluk personeli daha kendi hayatına son verdi.”

O an kısa bir sessizlik olur. Ardından klasik cümleler gelir: “Neden ki? Ne derdi vardı?”
İşte asıl mesele de burada başlıyor.

Bir kolluk görevlisi, her gün insanların en karanlık yüzleriyle karşılaşıyor. Cinayet, kavga, aile içi şiddet, çocuk istismarı, ölüm... Bunları belki biz televizyonda birkaç saniye izliyoruz ama onlar olay yerinde, kanın, çığlığın ve gerçeğin tam ortasında duruyor ve sonra eve gidiyorlar. Sanki hiçbir şey olmamış gibi... Ama oluyor.

Kimi zaman amir baskısı, kimi zaman uzun ve dengesiz çalışma saatleri, mobbing, tayin stresi, ast-üst çatışmaları ve çoğu zaman konuşamamak; çünkü herkes güçlü olmalarını bekliyor. Üniforma giyince duygularını bir kenara bırakmaları gerekiyor sanki; ama unuttuğumuz şey şu: Onlar da insan.

Bazıları bu yükü biriktire biriktire taşır, bazıları ise sessizce tükenir ve sonunda bir çıkış yolu arar. Maalesef bazen bu yol “intihar” olur.
Dışarıdan bakanlar bu eylemi bir zayıflık göstergesi olarak eleştirse de; belki de bu, çoktan susturulmuş bir yardım çığlığıydı.

Bir düşün: O kişi belki bir gün öncesine kadar görevdeydi ve mesai arkadaşları ile gülümseyerek vazifesini icra ediyordu, belki bir çocuğu kucağına alıp teselli ediyordu, belki bir olaya müdahale ediyordu; ama kimse onun içinde ne fırtınalar koptuğunu bilmiyordu.

Belki de konuşsaydı, dinlenseydi, anlaşılmaya çalışılsaydı... Bugün hayatta olacaktı.

Bu yüzden artık görmemiz gereken bir gerçek var: Kolluk kuvvetleri sadece görevleriyle değil, iç dünyalarıyla da ilgilenilmeyi hak ediyor. Psikolojik destek, anlayış, empati... Bunlar bir lüks değil, bir ihtiyaç.

Unutmayalım; bir insanın hayatını kurtarmaya çalışanlar, bazen kendi hayatlarını kurtaracak bir el arıyor.

Peki biz, o eli uzatabilir miyiz? En azından bir “Nasılsın?” sorusuyla başlayabilir miyiz?
Çünkü bazı yükler, sadece paylaşıldığında hafifler.