İnsanmıyım diye soru sordum kendime
O anda yüreğim burkuldu,
Bulutlar gözüme doldu.
Gördüğüm manzara can yakıyordu
Bir anne ve iki çocuk beton üstünde yatıyorlardı.
Belli ki aç susuz, perişan
Dahası başını sokacak yoktu bir yeri
İçimde fırtınalar koptu o an
Başladım kendimle kavga etmeye
Görenlerin hepsi burun kıvırıp
Garipleri es geçip gitmişti
Utandım sorumdan bir kez daha
Utandım kendimden
Meğer suçlu benmişim
Gören gözüm görmez olmuş
Kulaklarım sağır
Tutmamıştım, tutamamıştım onların, onlar gibilerin elinden
Meğer acınacak olan onlar değil
Benmişim.
Kemal'eren Kemal Berk 6 Aralık 2019
Kemal Berk
Kayıt Tarihi : 13.1.2020 20:11:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!