İnsanlığımı Yitirirken Şiiri - Mehmet Saye

aşk ile giryan olan tek maşuk ben değildim ama
hezeyan olan tek taaşuk benimkiydi ama
ve ardından sıragelen sonsuz dertlerim

öylesine bir berduş, bir virâneyim ben
tanımaz kimse gelip geçen avareyim ben
tanımaz kârubanlar, sanki bir bedeviyim ben

karabulutlar geilp geçti aradan
acılar denizinde ufuk yok karadan
sensizliğin senfonisinde bir huzur yok buradan
ne kadar özendi beni yaratan

çağlayan-ı firkat artık beni târ etmez
zirâ avânesi oldum artık zarâr etmez
beni sever ve sürekli yanımda dolaşır
beni yorgun bırakmaz beni hâr etmez

kısa, hafiften beyazları tutmuş kumral bir saçım var
ve gözlerimin altında iri güller gibi halkalar
gecelerin bana taktığı çeyiz altındırlar

altın bilezik, riyazımdan pertevnihal şükufeler
o revnaklı geceden ayrıldık, sardı beni gölgeler
Sabah olacak ne senden kalacak ne benden bir eser

mecnuna döndürdü beni her gece aynı
içimde dinmeyen bitmez bir sancı
bilmem ki nedir, bunun ilacı
ruhsârın mıdır yoksa gözlerin mi ilacı

duvarlar içlerine göçüyor bir kara melal
kafamın içinde duvarlar, bitmez bir cidal
bana yek huzur olmadı helal
dünya ile bağımdan ben koparım bir an

mihr-i fecrin ziyâ-yı ahmer kadifeleri
pencereleri kuşûde odamın mermer zeminini
gözlerimden akan yaş gibi tunç rengi yaptı

yekpare huzur teşkil eden istanbul semâsı bugün
bir farklı hüzün veriyor gurfe-i âşiyânımdan
bakınca keder dolu gözlerimle nihân ufka bugün
bir başka hüzün akıyor turfe-i mah cemâlımdan

ben de ziyadesiyle çok çekmiştim ayinelerden
baktıkça anlıyordum farkım yoktu viranelerden
bir ömrü bir yıla sığdırmak herkesin marifeti değildi
zirâ ben de şaşmıştım bunu nasıl başarmıştım
her günüm bir ıstırâp, her gün gülüp ağlamıştım

kan ağlardım her gün, yeni bir sabaha uyandığımda
kan ağlarım her gün, son sabah bu sabah olmayınca

şimdi içimde ne bir berk-i hüdâ vardır beni kaldırabilecek
ne de bir ümmid vardır dünyaya beni tekrar bağlayabilecek