İnsanım ben Şiiri - Nihal İmer

Ah insanoğlu ne gariptir
Düşmem der düşer
Şaşmam der şaşarsın
Firavun kiniyle düşmanlık edenin bile
En muhtaç duyguya bürünüp bana geldiğini bilirim
Bilirim ki önce karalayıp sonra aka bürüdüler beni
Ak pak iken karaladılar beni
Ben bana dost oldum yeri geldi düşman
Düşmana kucak açarken ben
En güzel annelerin o affeden şefkatiyle
Bildim ki affetmek büyüklerin işidir
Bildim ki yalnız kul yoktur bu Dünya'da
Yalnızlık Allah'a mahsustur
Bilirim en karanlık gecemde ışığın var olduğunu
Günün yine doğacağını bilirim en kurak çöllere bile
Yeniden seveceğimi en saf halimle
Yeniden güveneceğimi bilirim
İnsanım ben kimi zaman kör kuyularda Yusuf misali
Kimi zaman Yusuf'unu bekleyen Züleyha gibi
Kimi zaman bir aslan pençesinde ceylan gibi
Kimi zamansa tek başına yükselen bir kartal gibi
İnsanım ben sevabımla günahımla
Cehenmemlerde yanan küllerinden doğan
Bir Anka kuşu misali,
Tek başına bir ordu gibi
Kimi zamansa anne kucağında masum
Şefkate ve korunmaya muhtaç bir bebek gibi..