İnsancık Şiiri - Kemal İnsan

İçim eziliyor
Sanki mengeneyle sıkıyorlar
Düşüncelerim gri
Günlerim keşmekeş
Uykularım başarısız
Uykularım bile başarısız

Öfkem patlıyor kırıyor döküyor
Sonra Ciğerlerime doluyor duman
Ziftleşiyor insanlığım
Çirkinleşiyor aynalar

Nereye baksam O Bakışlar
Kaçmaya çalışıyorum Ama nafile
Tamam diyorum sensin
Düzeni kuran yön veren çarkı çeviren
Aşağılıyor kendini insancık inanıyor zavallı

Şaşırmalarımın sonu gelmiyor
Düşüncede ıssızlarım çoğalıyor
Sabrımın umudu tükeniyor
Akıntıyla karşı çıkamıyorum
Beni de çekiyor. Bu amansız girdap

Nefes almakta zorluk çekiyorum
Artık Dişlerini hissete biliyorum etimde
Sona yaklaşıyorum biliyorum