İnsana Reva Şiiri - Mevlüt Asan

Ne sensörler çalıştı o karanlıkta,
Ne tanıdı kömür karalı yüzleri “Face ID”.
Çayı servis robotu taşıdı plazanın bilmem kaçıncı katında,
Maden ocağının dibi yine insana reva.

Alkış dans eden robota,
Yakan mı kalmadı, söyleyen mi türküyü?
Nefessiz seslere kaldık,
Bağ kurmadığımız bağlantılarımızla.

Ekran parlak, kalp karanlık.
Susuzluğun ortasındayken Afrika,
Mars’ta saf kükürte rastladık.
Gazze’de, Sudan’da, Doğu Türkistan’da susarken
Dosyaları bulutlara sakladık.

Bir umut var hâlâ, Silikon Vadisi’nin tam karşısında;
Zonguldak’ın karasında, Çukurova sıcağında,
Harran Ovası'nda, Bozkır’da
Eli çamurlu, yüzü ışıklı bir çocukta.