İnsan yorulur Şiiri - Derya Avşar

İnsan Yorulur

Bazen yorulur insan!
Herşey üstüne üstüne gelir.
Ve sen boğulduğunu hissedersin.
Bazen, hiçbir şey yolunda gitmez.
Yaşamın bütün kötü sahneleri
Ve kötü rolleri içinde bulursun kendini...

Ama içinde bir ses yükselir
tek bir duygu canlanır;
özlemek gibi...
Uzakta, çok uzakta olan birini özlersin,
"Özledim özledim, ölesiye özledim" diye
Avaz avaz haykırır yüreğin.
Uzakta, çok uzakta olan birini özlersin
Ve bu sese sarılırsın,
İçinde yeniden canlanır bir yaşam...

Yaşam kırgınlıkları altında kalmışlığını,
yeniden onarmak için,
aralarsın umut kapılarını ardına kadar.
Süpürürsün içinde biriken acılarını.
Yalnızlığını yeni kahkahalar ile süslersin.
Uğradığın bütün haksızlıkları,
Bir deneyim kılavuzu olarak boynuna asarsın.
Dünyayı çirkinleştiren herkesi, iyi niyetinle boğarsın.
Bütün kötülüklerin izlerini sevginle boyarsın.

Bazen yorulur insan!
Sevdaların kördüğümü olur yüreğin.
Yorgunluğun yılmışlığı bağrını yırtar.
Dostlukların ihanetini omuzların taşır.
İnsan kendi kendine bile ağırlaşır.
Yaşayan herkesin tabutunu sırtında taşır.
Ve o uğrunda savaştığız,
o defalarca yamaladınız;
hiçbir sevda,
hiçbir aşk,
hiçbir dostluk
hiçbir yaşam artık dikiş tutmaz...

İçinizin boşluğunu bir özlem kaplar...
Yaşayamadığınız herşey içinizde büyür.
Yüreğinizde bir yangın başlar,
Dokunduğunuz her yeri cayır cayır yakar.
Mısralar yanar.
Şiirler yanar.
Saz, söz yanar.
Kalem kağıt artık iflah olmaz.
Özlem duyduğunuz herşey kursağınızda kalır.
Yaşam zehir zıkkım olur.
Yüreğiniz acır,
Elleriniz kanar,
Gözleriniz ağlar
Ve umutlarınız, sevdalarınız yanar.

18 Eylül 2025