Yağmurun Şarkısı Şiiri - Özgen Öz

O gece gökyüzü kararmıştı. Şehir, ıslak kaldırımların sessizliğine bırakmıştı kendini. İnsanlar çoktan evlerine çekilmiş, sokak lambaları yalnızca yağmurun şarkısını aydınlatıyordu. İlk damlalar, sanki göğün kalbinden kopup gelen gözyaşları gibi düştü toprağa. O, elleri cebinde yürüyordu. İçinde yılların taşıdığı ağır suskunluk, dudaklarında söylenememiş cümleler vardı. Yağmur yüzüne çarpıyor, fakat içindeki yangını söndüremiyordu. Kafasında tek bir şey vardı: belki de artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Tam o anda… karşı köşede bir siluet belirdi. Yağmur perdesinin ardından süzülen tanıdık bir yüz. Kalbi duracak gibi oldu. “Gerçekten o mu?” diye sordu kendine. Yıllardır özlenen, defalarca hayaliyle konuştuğu o insan… karşındaydı. Adımlar ağırdan başladı. İki kalp aynı anda birbirine çağrıldı. Yağmur hızlandı, gök gürledi, ama onların içinde daha büyük bir fırtına kopuyordu. Yaklaştılar. Göz göze geldiler. İşte o an, zaman sustu. Dünya yok oldu. Şehir, sokaklar, yağmur… her şey silindi. Yalnızca ikisi kaldı; yılların özlemiyle birbirine bakan iki kalp. Konuşmaya gerek yoktu. Gözler, kelimelerden daha gür konuşuyordu. Ve sonunda, aralarındaki mesafe bir adımla yok oldu. Sarıldılar. Öyle bir sarılış ki, bütün yaraları sildi, bütün özlemleri tek anda doldurdu. Yağmur saçlarından süzüldü, gözlerinden düşen yaşlarla karıştı. Ama artık fark etmezdi. Çünkü o gece, yağmur onları ayırmaya değil, yeniden birleştirmeye yağmıştı. Ve o sarılışın en derin anında, dudaklardan tek bir fısıltı döküldü: “Yağmurun altında değil… senin kalbinde ıslandım ben. Ve hiçbir fırtına ayıramaz bizi.” Şehir uyumaya devam etti. Ama bir köşe başında, iki kalp yeniden doğdu.