İnsan sürekli kaybeder... Şiiri - Murat ...

İnsan sürekli bir şeyler kaybeder,
Önce sevdiklerini sonra hayallerini.
Zamanla, hayatın anlamını,
Ve farkına varmadan kendini...

​Oysa her şey geçecek sanır,
Acılar bir bir yüreğe saplanır.
Her geçen zaman, yüreğe dert olur,
Yalnızlık bir gölge gibi, peşimde dolanır.

Yitirdiğim ne varsa, bir bir aklıma gelir,
Geriye dönmek mümkün olsa, yüreğim sevinir.
​Kırık bir ayna gibi, dağıldı hayallerim,
Her parçada bir hüzün, her parçada bir elem.

Sessiz çığlıklar atar, kimseler duymaz,
Bu acımasız dünya, beni hiç anlamaz.
​Geceler şahidimdir, akıttığım her damla yaşa,
Yıldızlar bile küsmüş, bakmıyorlar bu garip başa.

Bir umut ışığı ararım, karanlıkta kaybolmuş,
Belki bir gün diner bu fırtına, belki diner bu kış.
​Bıraktım kendimi, rüzgar ne yana savurursa,
Bir kuru yaprak gibi, savrulurum sonsuza.

Ne bir limanım kaldı, ne de sığınacak bir yer,
Bu hayat yorgunluğu, beni günden güne eritir.
​Her aynaya baktığımda, yabancı bir yüz görürüm,
Tanıyamam o sureti, sanki bambaşka biriyim.

Kaybolmuşluk hissi, içimde kocaman bir boşluk,
Bu çaresiz hallerim, benden geriye kalan son şey.
​Gelmez artık beklenen, gelmez o güzel günler,
Umutlar tükendi, bitti artık tüm hayaller.

Sadece bir anı şimdi, o masum çocuk gülüşüm,
Unutmak isterim ama, bir türlü beceremem.
​KIrıldı.kanatların, ah gönül kuşum,
Uçamazsın artık, mahsur kalmışsın.

Bu fani dünyada garip bir misafirim,
Ne zaman bitecek bu yolculuk, bilmiyorum.
Gözlerim yorgun, ruhum ise yaralı,
Bir avuç toprakta son bulacak bu hikaye.