Insan severde mezarına kadar mı sever

İnsan sever de mezarına kadar sever mi?

Bir isim yazılır taşa,
bir omuzda dünya kokusu,
bir dua düşer dudağa
Sevmek, toprağın altına bile sızar mı sessizce

Ben gördüm:
göğsünde bir kapı taşıyanları,
anahtarını gülüşünde saklayanları;
ölüm gelince kapıyı kapatmadı o kapı,
sadece içeriye daha çok ışık aldı.

Bir saç telinden kıyamet kurulur bazen,
bir mendilin kenarında kış bekler bahar;
kalp, küle dönse de közün dili var,
“buradayım” der,
“sen adımı anınca yeniden yanarım.”

Mezar bir son mu?
Yoksa yarım kalan cümlenin üç noktasının
gölgesinde uzayan bir meydan okuma mı?
Toprak, düşen yaprağı nasıl saklıyorsa
kalp de emanet aldığı adı öyle saklar.

İnsan sever…
bazen kendini unutur, bazen dünyayı;
ve vakti gelince bir avuç sessizliğe konur.
Ama sevgi
sevgi, susmaz.
Taşa sızar, ota yayılır, rüzgâra karışır,
gecelerin en dip yerinde bir kandil gibi
“ben buradayım” diye kıpırdar.

Evet,
insan mezarına kadar sever;
sevgi ise mezarın da ötesine kadar.
Çünkü ölmek,
sevmeyi bitirmek değil
sevileni Allah’a emanet etmektir.