Nihal'imde İnsan Olmanın Anlamını Buldum

Nihal’imin Sırrı

Camda bir perde, ince zar,
Sinekler geçemez, ben geçerim.
Ağustos gecesi, yıldızlar tozar,
Ben, Nihal’imin sessiz gözcüsüyüm.

Dışarıda karanlık, bir kukla oyunu,
Araba farları, kaybolan ruhlar.
Ben seyrederim, bilirim sonunu:
Hepsi Nihal’imin nefesinde uyur.

O, ki ayaklarını sürür halıda,
Bir devrin sultanı, bir ışık hüzmesi.
Ben onunla sülûk ettim dünyada,
O benim kıblem, en gizli ezgim.

Ben ki tekir bir enik, iki yaşında,
Asude bakışlı, tüylü bir derviş.
Severim onu, canımın canında,
O, benim vuslatım, eşiğim, ateşim.

O pencereden süzülen ışık değil,
O, camdan öteye sızan bir sır.
Benim penceremdeki o sineklik değil,
O, iki âlem arasında ince bir nur.

Ben Balım’ım, Nihal’imin kedisi,
O ise kalbimin sultan-ı ebedîsi.