Insan kalmak Şiiri - Suleyman Zorman

Bugün
insan kalmak üzerine düşündüm.
Bir masanın kenarında,
yarım kalmış bir çay gibi.

Dünya dönüyor,
evet,
ama kimin için?
Bir çark gıcırdıyor
bir yerlerde,
bir işçinin uykusunda.

İnsan kalmak
ellerin boşken bile
paylaşmayı bilmektir.
Bir ekmeği
ikiye değil,
çoğaltarak bölmektir.

Büyük laflar söylemedim bugün.
Devrim demedim mesela.
Ama bir çocuğun
üşümemesi gerektiğini düşündüm,
bu da yeterince büyüktü.

Saatler geçti.
Bir anne
camdan baktı sokağa,
gelecek
gecikmiş bir otobüs gibiydi.

İnsan kalmak
beklerken küf tutmamaktır.
Umudu
cebine koyup
yürümektir.

Bir gün,
belki yarın değil,
ama mutlaka,
dünya
daha az acıtacak.

O gün
kimse kahraman olmayacak.
Herkes
biraz insan olacak.