İnsan İşte Şiiri - Behzat Yel

İNSAN İŞTE

insan garip, insan bir aczin timsali
yine de efendi sayar kendini mêvali
sorsan ilim deryası herşeyden muttali
Insan işte, boya küpü envai çeşit her hali

bir yanı bağ bahçe bir yanı çukur
sorsan alem onun , kral da odur
dem dem mecnun dem dem vakur
insan işte , kitabı nasil isterse öyle okur

insan gündüz neşede, gecede üzgün
malik sayar kendini oysa bu bir sürgün
çehresi güller içinde , yüreği ölgün
insan işte değişmez ne dün ne de bugün

biter anlamlar, manasız olur tüm çaba
bu boşluk ki ne köle tanır, ne de ağababa
bir resimlik saltanat, sonrası hep maraba
insan işte, bir gün anlar mı bunu acaba?

insan odur ki haz değil , hüzündür azığı
heyhat! ne mal ne güç yıkamaz bu dağı
eğreti bahçesinden eksilmezse de kırağı
İnsan işte o zaman insan , yüreği DERT KONAĞI.