İnsan Aldanır Şiiri - Esra Tabur

İnsan
Unutur bazen.
Sığınır da aczinin muhitine
Göremez büyük resmi.
Oyalanır durur çerçevesinde
İdrakin kıvrımlı sığ nehirlerinde
Kendine çarpa çarpa yorulur.
Boğulur bazen...

Oysa daha küçükken öğrenmiştir.
Örümceği, güvercini, karıncayı, sineği.
Koca filleri deviren Ebabilleri.
Öğrenmiştir
Suyu,bıçağı ve ateşi...
Zamanın "Kûn Feye Kûn" aynasından
Aksedenleri...

/İnsan,
Döker de sırlarını içindeki aynanın.
Nisyânın toprağına gömülür bazen./
. . .

İnsan eksilir bazen...
Yaralı bir fresk gibi yüzü kalır duvarda.
Ellerinden arta kalan ne varsa
Pul pul olur serpilir
İçinde birer birer devirdiği putlara.

Ah elleri!

Büyüdükçe yeni putlar diriltir.
Elleri
Her bir putun ellerinde dirilir.
İnsan çoğaldıkça eksilir...eksilir...
Tükenir bazen...
. . .

İnsan aldanır bazen...
Gördüğü düşü hayra yorarken
Aldanır.
Denize...kemana...ve rüzgâra...
Hoyrat bir bûsenin okşayışına
Toprağa...suya...en çok kuşlara.

-Yağız atın sırtında uykusundadır oysa.-

/Aldatan bir metânın aldanan sevgilisi/

Insan
Asi bir kumaş...tel tel epriyen.
Unutan,unutturan eksilen ve tükenen...

A l d a n a n ... h e p a l d a n a n...
...
ve aldatırken kendini bir an-ı seyyâlede
Yorulur...durulur...doğrulur birden...