Yaş yirmi
kırılganlık zamanı acılardan tutkulardan bir çare
inanmıyor insan bırak başkasına kendisine bile
her şey yalım yada yamalak
bir şey batsa kalbine onun adı kamalak
yaş otuz
hafiften başlıyor acılar
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
insanı sorgulayan güzel çalışmanızı beğenerek okudum..
kutlarım saygın kaleminizi ve sevgi dolu yüreğinizi..tam puan 10..akçaydan selam ve saygılarımla..
İbrahim Yılmaz
NOT: wep sitem:
www.atlassiir.com
yaş yetmiş
insan hala ham
yaşamın tamamına bakıyor
her gün elem her gün gam
evet ne yazık ki hali durumumuz bu üreğine sağlık kutlarım saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta