İnhizam Şiiri - Arda Kerem Uygun

Ölüm, bu sana belki de son yeminim.
Her şeyden, herkesten çok yakınsın bana.
Dünyada artık kimseye kalmadı kinim.
Ne olacaksa olsun, bıraktım kendimi sana.

Bu Araf fazla, mahvedeceğim kendimi.
Ellerim titrerken fark ettim son olacağını.
Karşımda gördükçe aşağılık, acizleri,
Anladım, yeis içinde yok olacağımı.

Sessizlik sararken dört bir yanımı,
Son bir nefes gibi çekiyorum hüznü.
Gözlerimde yitip giden anılarımı,
Savur rüzgâr, bırak silsin yüzümü.

Karanlık çöküyor artık ruhuma.
Ne ışık, ne umut, ne de bir iz var.
Sonsuz bir uçurum çağırıyor usulca.
Düşsem de kalksam da, sonucu hep zarar.

Ama hâlâ içimde kaybolan bir ses...
Zamanın içinden çekip al beni,
Ölüme varmadan önce, son kez.
Bir adım daha atsam, sanki yok gibiyim.