İmkansıza Beş Kala Şiiri - Emrullah Atabey

İmkansıza beş kala
Uyandım uykumdan.
Açtım gözlerimi
Kızıl bir yaz güneşine.
Cehennemde miyim diye sordum önce
Sonra düştüğüm ikilemden çıkmak için uğraştım.
Uğraştıkça çıkmaya
Daha da battığımı gördüm.
Bir kere daha uyandım
Uyuyorum sandım.

Uyandım dedim sonra
Baktım ki düşlerin içinde düş’müşüm düşlerime düşler kala…
En düzgün saatimdi
Hayaller
Hayallerim gerçeklerime ramak kala
Durdu saatim.
Öldüm sandım
Ölmemişim öğrendim.
Sonra baktım hayatıma
Dedim ki:
Keşke ölseydim.
Kapattım gözlerimi
Saat tıkırtısı ilişti kulaklarıma
Hangi lahzasındaydım ömrümün
Diye düşünürken
Sağır oldum.
Durdu ses.
Sessizliği izlemeye başladım
Dondu sessizlik
Gözlerim o donukta kaldı
Görmez oldu sonra.
Haykırmak istedim acımı
Dilime sürüldü acı
Bir daha konuşamadım.
Kalbim konuşsun istedim
Aslında en güzel konuşan o diye
Tam konuşacakken kalbim
Durdu belleğim
Dökemedim avucuna kalbimin
Dile getiremediklerimi
Kalbim de sustu sonra işte.
Kaldım öyle.
Acılarım donuk.
Zaman donuk.
Rabb’e doğru düzgün kul olamadan
Alındı her şeyim
İsrafil üflediğinde belki
Leyla’ma mecnun olarak doğarım.