İman Yedi Kat Semayı Tutan

Ey asrın çocuğu, körelmiş gözle,
Eğilmiş başına dijital bir kelepçe...
“Ben kimim?” demezsin, “Ne için varım?” hele
Oysa kalbin atıyor hakikatin eşiğinde!

Bakma aynaya! Çünkü görürsün belki,
Sana verilen ama unuttuğun kimliği.
İnsan dedikleri secdeye eğilen varlık,
Ama sen sürünüyorsun paranın köşe diplerinde.

Burası dünya: Tohumlar ekilir, biçilir.
Ama toprağı tanımazsan çürür mahsüllerin.
İman o, yedi kat semayı tutan sütun,
O giderse gök çöker, sen altında ezilirsin!

Ey kalbine zincir vurmuş gaflet bekçisi!
Sana diyorum: “Yeter artık, silkelen!”
Ölüm geliyor ölüm; ne borç dinler ne proje,
Ve kabir... sorar önce: “Kime kuldun sen?”

İman öyle bir cevher ki sığdıramazsın her kalıba,
Ne ideoloji sığar, ne kibirli akıl ona.
Sonsuzu fısıldar sana kalp kıvrımından,
“Ben varım” der, “benimle var her mana!”

Bu çağ, firavunların çağrısını çoğaltır,
Bir para köleliği ki — bir put! Her gün tapılır.
Ama içimizde bir köşede son nebi efendimiz hep fısıldar:
“La ilahe illallah” diye ve — bak, yer gök alem nasıl sarsılır!

Ey ümmetin çocuğu, başını kaldır!
Tarihin alnında senin alın terin var.
Kudüs senin hücren, Endülüs hatıran,
Ve iman yıkılmaz bir sur gibi dağlar gibi arkan!

Dava dedikleri nedir bilir misin sen?
Bir ömür, bir secde uğruna tükenmek!
İman, sadece “inanmak” değil ey günahlarıyla cami kapılarında tövbe eden ümmetimin yaralısı,
İman yeryüzünü sarsan en büyük hareket !

Haykır o zaman: “Ben Müslüman’ım!” de,
Ne mutlu müslamanım de hatta...
Titretsin bu kelime ile bütün nemrutların kuleleri.
Özgürlük senin değil, Kur’an aşkıyla aşığınındır elbet
Ve en özgür olan bilki,ancak ve ancak yüce Allah’a kul olandır.

Şimdi dön kalbine, yokla nabzını,
Eğer hâlâ çarpıyorsa bu çağrıyla,
Bil ki sen bu tufanda bir Nuh’sun belki,
Ve iman senin gemin, kıyamete dek yolda.
Sonsuzluk limanına gider istikametli nur yolcularıyla...