İman Ezelden Ebede Bir Nimettir

Sordum: “Bu varlık niçin ve neden?”
Cevapsız akıyordu zaman ve zemin.
Bir nida geldi: “Oku, kalbini dinle!
İman nimettir; Hak’tan gelen en güzel yemin ve haykırış.”

Ne güneş beyhude, ne bir yaprak sessiz,
Her şeyde bir kasıt, her zerrede iz.
Ama anlam kör olur, kalpsiz bakınca,
İmanla açılır kâinatın hak denizleri

Baktım bir çocuğa, gözlerinde sual,
Bir mezara vardım; suskun, soğuk hâl.
İkisinde de bir sır vardı gizli:
İmanla bakınca birleşir ancak doğumla veda hâl.

Zannetme ki yalnız bir fikir yahut söz,
İman, kalpte patlayan hakikatli bir köz.
Yakar putları, kırar nefsin zincirini,
Ve gösterir der suskun dua edene: “Senin ruhun fanî değil, ebedi öz be öz!”

Hayat dediğin nedir ki onsuz?
Bir rüya, bir serap, bir puslu sonsuz…
Ama imanla dirilir her an, her nefes,
Anlam kazanır ihtimam peyda olur acıya, sevinçlere hatta susuz sekâratlar bile bir gülüşle karşılanır .

İnsan bir muammâ, çözümsüz görünür,
Ama çözüm ararken birden hakikat görünür.
“Kimim, neyim, nereye?” diye soran ruh,
İmanla cevap bulur, iman ile sonsuzluğa bürünür.

Ey çağın insanı, olma ekranlara esir,
Duy kalbin feryadını, susturma, deşifre et.
Sana kodlanmış bir davettir bu nur,
İman nimettir; yıkar her sahte vesvese kalelerini aman deyim sen dimdik dur.

Ve ey nefes alıp da gaflete gömülen,
Kalk ve sor: “Niçin?” Bu hayra açılan pencereler.
İman, basiret verir, gönül gözlerini de yıkar,
Dünya zindanını eyle cennet sevdasına bir perde.

Yolculuk bitmezki, belki denilir ki asıl ölümle başlar,
İman yoldaşındır daima, sonsuzluğa taşar.
Bir damla nur yeter, geceye galip,
Yeter ki tut ellerden, bırakma et takip.

Ve şimdi dön içe: Bir fısıltı duyarsın,
Rahmân’ın sesiyle atan bir kalp sen varsın özsün.
O kalpler ki imanla dirilir, parlar,
İman kurlu bir nimettir ve ezelden ebede nurlu bir yar