SONSUZLUĞA GİDEN İNSAN (*)
Ruhumu kamçılar ölüm pençesi
Uçar beyazlarla o kuş serçesi
Uçsun, gitsin Meleklerle efendim
Nuruna bürünmüş yüzün perdesi
CANIMDAN AZİZ İSTANBUL
Ey ruhların ab-ı hayatı
Kültür-i zişanın payıtahtı
Ey gönülleri fetheden İstanbul
Nice Mehmetler geçti yolundan
SARIL ÖZÜME...
Bırak yüreğim sana yansın
Deryalara karışsın aşkım
Üstüme çökmüş bulutlar
İzin ver ıslansın yüreğim
Sevdama zincir taktın
SARIL ÖZÜME... 2
Sokakların çocuğu değilim anne
Sokaklarda yaşayan çocuğum
Ellerim, avuçlarım üşüyor
Sırılsıklam, ıslanmış yüreğim
Derdime çare yok, öyle suskun...
ÜŞÜYORUM ANNE
Bütün annelere ithafen…
Ölüp dirilmektir çektiğin sancı
Bu fedakârlığın adıdır acı
AĞLA YÜREĞİM
Ağla yüreğim dök içini
Yalnızlığına divan açmış
Vefa ipi senin idamin
Kurtaracaksa imanın
Üzülme, Yaradan bilir
ÂŞIKLARIZ BİZ
Baş döndürüp sarhoş eden
Güzelleriz biz
Ey Mekke-Medine gülü
Aşkla yanan gülleriz biz
Parlayan Ay Işığıyız
BİR YUDUM SU...
Kelepçeler vurdu yüreğime
Elimden aldı hürriyetimi
Kalbinin esiri etti beni
Peygamber aşkına yandım
Ya Rabb! Kulun olarak sana geldim
HAKKA BOYUN EĞDİM
Adalet Terazisi elbet kurulacak
Zalim zincire vurulacak
Hak divanında hesap sorulacak
Mazlum sana el açmış ya Rabb!
Hakkı söyler hep yüreğim
KADERİMDE HÜZÜNLÜ KEDERİM
Bir hüzün düştü yüreğime
Bir tebessümüne kandım
Hep gözyaşı akar yanaklarıma
El açtım Yaradana
Son gülüşüne daldım
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!