Nisavina mahlasıyla yazan bir kalbin sahibiyim.
Kalemle ilk dostluğumu çocuk yaşlarda kurdum ama susmayı öğrendikçe yazmayı daha çok sevdim.
Bazen bir ayet, bazen bir yalnızlık mısraya dönüştü içimde.
Felsefe ve inanç, yolumu çizen iki dost oldu bana.
Yüreğime vuran her sancı, kelimeye dönüştü. Her kelime bir kıyıya vurdu: Benliğime.
Hayatın taşlı yollarında yürürken şiir benim için bir yürüyüş biçimi oldu.
Görünmeyeni söylemek, susanları dile getirmek için yazıyorum.
Her dizede biraz daha arınıyor, biraz daha çoğalı ...
Yakıldı cân-ı bî-karâr, seherle tütmede,
Gönül ki virân oldu aşk, elemle bitmede.
Zemîn olur mu cânânsız, felekler suskun olur,
Geceye düşen figân, şeb-i yâda gitmede.
Gecem târumâr, gözüm ağlar efkârla
Yanar rûhumun sînesi nâr-ı hicrânla.
Ne âyîneler yansıtır şevk-i aşkı
Ne defedebilir gamı, aşkı feryâdla.
Gam yükü çöker ruhuma hâlâ
Hicrân-ı serdabda yanar fecrin cânına,
Mecnûn misâli sürgün olur remz-i şebnâme.
Leylâ’nın zülfüyle örter geceyi feryâd,
Gönül sırlarını saklar gizli bir yâne.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!